Στον Νίκο Καλογερόπουλο τον φίλο τον αδελφό

Στις δύσκολες μέρες μας κάποιες απώλειες φίλων βαραίνουν πάντα τις ψυχές μας, όσος χρόνος κι αν περάσει.
Πριν περίπου από τέσσερα χρόνια 2/3/2020, έφυγε από κοντά μας ο αδελφός Νίκος Καλογερόπουλος. Η θύμηση επιστρέφει σ’ αυτόν που με την παρουσία του και τη διαδρομή του ελάμπρυνε την πορεία του Απόλλωνα, χωρίς να κάνει δημόσιες σχέσεις, χωρίς να δίνει συνεντεύξεις ήταν από τους σημαντικότερους αφανείς παράγοντες, ήταν ξεχωριστός, ήταν ανιδιοτελής σ’ όλες τις ενέργειες της ζωής του.
Δεν αποστασιοποιήθηκε ποτέ στα δύσκολα, παρ’ όλο που ήταν συγκρουσιακός, ήταν πάντα παρών και ενεργός, οι αξιακοί του κώδικες ήταν η ηθική και η δικαιοσύνη.
Το όνειρό του ήταν ένα ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑΤΙΚΟ ΨΕΜΑ. Στην ταβέρνα του ΠΑΠΑΘΩΜΑ στην οδό ΧΑΡΑΛΑΜΠΗ την 1/4/1976 παρέα με τον ΓΙΑΝΝΗ ΦΙΛΙΠΠΑΤΟ-ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΝΙΣΤΡΑ-ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΑΚΟΠΟΥΛΟ-ΤΑΚΗ ΧΑΛΚΙΟΠΟΥΛΟ και ΕΜΕΝΑ, τσουγκρίζοντας τα ποτήρια, μας είπε ‘’ΚΑΛΟΡΙΖΙΚΟ ΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ’’. Γελάσαμε και γελάγαμε για πολύ και ούτε ευχηθήκαμε.
Μετά από 16 χρόνια στα εγκαίνια του κλειστού του Απόλλωνα, δακρυσμένος ζούσε μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες του, που το ΠΡΑΤΑΠΡΟΚΛΙΑΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΨΕΜΑ.
Δεν ήταν πάντα επίσημο μέλος των Δ.Σ του Απόλλωνα, όμως το ειδικό βάρος του υπερέβαινε κατά πολύ το αθροιστικό μέγεθος πολλών συμβουλών του Δ.Σ.
Δεν υπ΄ρξε ποτέ επαγγελματίας παράγοντας.
Είχα το προνόμιο να συνδεθώ μαζί του από το 1960 με μια άδολη και αταλάντευτη φιλία, αφού μας συνέδεε μια αδιάλλακτη αντίθεση με την ανισότητα και την αδικία.
Η θύμησή σου είναι νοσταλγία των άδολων και ανιδιοτελών πιστεύω που συνέθεταν μια πλημμυρίδα συναισθημάτων υπερβολικών και πολλές φορές υπερβατικών.
Δυστυχώς αναφέρομαι στο παρελθόν ενώ εσύ είσαι πάντα παρών και πώς να μην είσαι, όταν ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μου τα λόγια σου.
‘’Ασκώ λειτούργημα σαν γιατρός, όπως το λέει η συνείδησή μου, πώς να μην συμπάσχω και να μην συμμετέχω στις αγωνίες και την ανέχεια των ανθρώπων που έχουν την ανάγκη μου, καθοδηγούμενος ίσως από τις ευαισθησίες και καταβολές που είχε από το θείο τον αείμνηστο ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΥΚΟ.
Ο Νίκος ήταν μοναδικός, εύστροφος, ευφυής και οξύνους, όχι πολύ ευγενής, αλλά συναισθηματικός, ευαίσθητος και βράχος φιλίας.
Ήταν ένα ΡΟΔΙ, όπως λέει ένας ποιητής, σκληρός απ’ έξω και γεμάτος ρουμπίνια στον εσωτερικό του κόσμο.
Νίκο, τίμησες στη ζωή σου όλες τις ιδιότητες που υπηρέτησες Επιστημονικές-Κοινωνικές-Αθλητικές-Ανθρωπιστικές, μα πιο πολύ τις Οικογενειακές, αφήνοντας όλα τα πιο πάνω παρακαταθήκη σε όλους μας και κυρίως στην Κική σου και το Γιώργο σου.
Φίλε, η πορεία της ζωής αυτών που φεύγουν είναι βιβλίο που δίνει ζωή σ’ αυτούς που μένουν και οι αναμνήσεις δένουν και τραβάνε όλους μας στο αύριο της ΕΛΠΙΔΑΣ.
Αντίο αδελφέ
Νίκος Μακρής