Η προσφυγή στο πρωτοδικείο, που ήταν συλλογική και όχι ατομική επιλογή, είχε προκύψει σαν αναγκαιότητα μετά την παραίτηση όλων σχεδόν των μελών του Δ.Σ. του ιστορικού Απόλλωνα και ως εκ τούτου την αντικειμενική αδυναμία να υπάρξει νόμιμο Δ.Σ. που θα προκήρυσσε συμπληρωματικές εκλογές. Σε καμία περίπτωση δεν προέκυψε από επιθυμία οποιουδήποτε να αναγορευτεί σε ρυθμιστή και πολύ περισσότερο εμένα καθώς όχι μόνο δεν επιθυμώ να εμπλακώ στα διοικητικά του συλλόγου αλλά και δεν ευκαιρώ.

Μετά την ανάκληση των περισσότερων παραιτήσεων και την ύπαρξη Δ.Σ., που έχει τη δεδηλωμένη των μελών, όχι μόνο αίρεται η αναγκαιότητα της προσφυγής, αλλά και τυχούσα παρόμοια ενέργεια θα συνιστούσε απόπειρα αντιδημοκρατικής ανατροπής ενός εκλεγμένου και νόμιμου Δ.Σ.

Πέρα όμως και από αυτό η προσέγγιση και η συμφωνία των δύο πλευρών που μέχρι πρότινος βρίσκονταν σε σφοδρή αντιπαράθεση, διασφαλίζει και το αρχικό ουσιαστικό ζητούμενο, που είναι η θωράκιση του συλλόγου από οποιαδήποτε πηγή ανωμαλίας και ο αποκλεισμός όλων των πραγματικά υπεύθυνων της τραγικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει ο σύλλογος (όπως φαίνεται αν ρίξει κανείς μία ματιά στη σύνθεση του Δ.Σ.)

Διερμηνεύοντας και τα αισθήματα όλων όσων στήριξαν σταθερά την προσφυγή στο πρωτοδικείο όσο αυτή φάνταζε αναγκαία, εύχομαι η διαφαινόμενη συσπείρωση των υγειών δυνάμεων του συλλόγου να είναι στέρεα και ειλικρινής, για να οδηγηθεί ο Απόλλωνας με ασφάλεια και άμεσα σε ήρεμα νερά και να ξανακερδίσει στον Ελληνικό αθλητισμό τη θέση που αξίζει στη μεγάλη κι ένδοξη ιστορία του.

Επισημαίνω ότι η ίδια η προσφυγή στο πρωτοδικείο λειτούργησε θετικά ως «επικρεμάμενο» ασκώντας πίεση προς τη σωστή και συνετή κατεύθυνση , επιβεβαιώνοντας τη σοφή ρήση που λέει «το καλύτερο όπλο είναι αυτό που δεν χρησιμοποιείς ποτέ».

Ίδωμεν!