Ενας άνθρωπος που λέει χωρίς δεύτερη σκέψη ότι… βουτάει σε κάθε πρόκληση, είναι λογικό και να ψάχνει τέτοιες. Πρόκληση ήταν να ανεβάσει μια ομάδα από τα τοπικά στα σαλόνια του μπάσκετ. Πρόκληση να την πάει στον τελικό κυπέλλου. Ελλάδας έτσι, όχι… περιφέρειας. Πρόκληση ίσως για τον Βαγγέλη Τσάπα που ψάχνει τα ακατόρθωτα, να κάνει δύο σερί ανόδους στη Basket League χωρίς να… μεσολαβήσει πτώση! Αυτό όμως, που ξεπερνάει και την πρόκληση, είναι τώρα που θεωρεί τον Φάρο έτοιμο να παίξει στο ψηλότερο δυνατό επίπεδο, να αποφασίζει να φύγει! Από το σπίτι του. Από το δημιούργημά του. Από την οικογένειά του. Και να είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος γιατί το κάνει. Και να τα εξηγεί όλα. Ομορφα κι ωραία. Και κατανοητά. Και γλαφυρά. Και ριζοσπαστικά. Οσα είπε στο basketa.gr λίγο μετά την άνοδο του Φάρου… των ανόδων, δεν τα ‘χει ξαναπεί μαζεμένα ποτέ και πουθενά. Για ανθρώπινες σχέσεις, για μπασκετική φιλοσοφία, για παρεξηγήσεις, για μακροπρόθεσμα σχέδια, για όλα. Βαθιά ανάσα και… καλή απόλαυση.– Συγχαρητήρια για την άνοδο και το επίτευγμα αυτό τι είναι; Θαύμα, αναμενόμενο ή, κάτι που προέκυψε;

“Κοίτα, θαύμα δεν είναι, σύμφωνα με την ποιότητα της ομάδας που έχουμε ήταν κάτι που δικαιούμασταν. Ισως είναι… μικρό θαύμα με τον τρόπο που εξελίχτηκε. Τον Γενάρη βρεθήκαμε 4οι, όπου και τελικά τερματίσαμε αφού οι αντίπαλοί μας δεν έχαναν. Σύ,φωνα με την παρουσία μας στις 30 αγωνιστικές λοιπόν, δίκαια βγήκαμε 4οι και γι’ αυτό λέω ένα μικρό θαύμα, ότι καταφέραμε και σπάσαμε δύο έδρες για να πανηγυρίζουμε σήμερα”.

– Ξεκινώντας μια περίεργη χρονιά, με την έννοια ότι είχατε ανέβει και δεν κάνατε χρήση του δικαιώματος, τι στόχος υπήρχε; Να ανέβω πάλι ή να το διασκεδάσω, που είναι ξεκάθαρο ότι πάντα το επιδιώκεις, να απολαμβάνεις το χόμπι σου;

“Ο στόχος ήταν ξεκάθαρος, να… ανέβουμε διασκεδάζοντάς το! Πέρυσι όταν κάναμε αυτή την πορεία στο κύπελλο που ήταν εκπληκτική, η ομάδα κάπου γέμισε με άγχος και άρχισε να μην είναι τόσο ευχάριστη η κατάσταση, γιατί είχε μπει το πρέπει μέσα.

Φέτος ξεκινήσαμε χαλαρά αλλά δεν μας βγήκε αυτό, έλειπαν πολλά στοιχεία σοβαρότητας, πειθαρχίας και κάποια στιγμή φτάσαμε να πούμε ή, θα μαζευτούμε και θα σοβαρευτούμε ή θα γελάει ο κόσμος μαζί μας. Που θεωρώ ότι πολλοί γελούσαν στον πρώτο γύρο και όχι άδικα, γιατί δεν παίζαμε σύμφωνα με τις τεράστιες δυνατότητες των παιδιών. Από εκείνο το σημείο λοιπόν, ο στόχος ήταν ξεκάθαρα να ανέβουμε.

Ξέρεις, έκλεισα 8 χρόνια στην ομάδα και αν δεις τα ποσοστά νικών – ηττών είναι συντριπτικά υπέρ των νικών. Αν ένα πράγμα έχουμε μάθει, είναι να κερδίζουμε. Δεν είναι θέμα δηλαδή αν βλέπω άνοδο, πρώτη θέση, δεύτερη, είναι να βλέπω κάθε Σάββατο να νικάμε”.

– Τελικά τι είναι ο Φάρος; Μου έχεις πει “πρέπει” μου έχεις πει “διασκεδάζουμε”. Πώς συνδυάζονται αυτά; Τι υπερισχύει; Το καλό μαγαζί; Η παρέα;

“Ο Φάρος έχει μαζί του τα βιώματα των πιο κάτω κατηγοριών. Οταν αρχίζαμε από τα τοπικά, κυριολεκτικά μια παρέα, όπως φερόμασταν ε, η ομάδα το σέρνει αυτό. Φτάνοντας πέρυσι στην Α2, τα πράγματα έγιναν πιο επαγγελματικά και εγώ δεν αισθανόμουν καλά με αυτό, με το τελείως επαγγελματικό. Μου αρέσει να είμαι απόλυτα εντάξει στις υποχρεώσεις μου και να τηρώ τον λόγο που έχω δώσει γιατί θεωρώ ότι όποιος δίνει τον λόγο του για κάτι πρέπει να το κάνει, αλλά αν δεν νιώθω ότι είμαι φίλος με κάποιον έστω μέχρι ένα σημείο που επιτρέπεται, δεν μπορώ να πορευτώ. Ο Φάρος συνδύαζε πάντα το πρέπει με το διασκεδάζω και τα κατάφερνε, ειδικά φέτος στον δεύτερο γύρο το κατάφερε στον μέγιστο βαθμό. Και είμαστε μια ομάδα με ιδιαίτερους χαρακτήρες, αναμφισβήτητα όλοι εξαιρετικοί παίκτες αλλά 11 τελείως διαφορετικά παιδιά που έπρεπε να βρεθεί τρόπος να συνυπάρξουν αρμονικά και να παίξουν ο ένας για τον άλλο”.

– Για σένα τι είναι ο Φάρος; Πώς προέκυψε, η ομάδα, το μπάσκετ, όλα αυτά μέχρι σήμερα;

“Το ξεκινήσαμε τότε με τον Αντρέα (Πολέμη) για πλάκα, να περνάμε την ώρα μας, τότε στη Β΄ΕΣΚΑΝΑ και μάλιστα δεν του άρεσε του Αντρέα που ασχοληθήκαμε τόσο χαμηλά. Σταδιακά αρχίσαμε και αυξάναμε τις φιλοδοξίες μας και νομίζω ότι όχι απλά πιάσαμε το ταβάνι μας, αλλά το ‘χουμε τρυπήσει κιόλας”.

– Γιατί ο Φάρος;

“Εγώ στο Κερατσίνι μεγάλωσα. Επαιζα και μπάσκετ, αλλά στον Θεμιστοκλή Κερατσινίου, εντάξει, μη φανταστείς τίποτα, κάτι τοπικά Β’- Γ’ ΕΣΚΑΝΑ, αλλά είχα πάθος γι’ αυτό το πράγμα. Κάποια στιγμή το 2005 ξεκίνησα και πήρα τον Θεμιστοκλή, στη Δ’ ΕΣΚΑΝΑ τότε, ήταν τελείως διαλυμένος. Εκανα τα πάντα, τον παίκτη, τον προπονητή, αρχίσαμε κι εκεί κάτι σερί ανόδους, φτάσαμε στο Α’ τοπικό και τότε είχε πέσει ο Φάρος στη Β’.

Συστεγαζόμασταν με τους ανθρώπους, εγώ δεν είχα κανέναν, τα νερά κουβάλαγα, τις μπάλες, ήμουν πρόεδρος, προπονητής, σφύριζα στα διπλά, τα πάντα. Σκέφτηκα και είπα στους ανθρώπους να το παλέψουμε μαζί, είχαν κι ένα οικονομικό θέμα τότε και μίλησα με τον κ. Μπουγιόγλου, συμφωνήσαμε και έψησα και τον Αντρέα, έλα του λέω να κάνουμε αυτή την προσπάθεια και σκεφτόμασταν μήπως και το πηγαίναμε μέχρι την Γ’ Εθνική. Ξέρεις, τότε ο Φάρος δεν ήταν καν από τους κορυφαίους στην ΕΣΚΑΝΑ, υπήρχαν μεγάλα ονόματα, ο Πορφύρας, ο Αρης Νίκαιας, ο Πειραϊκός. Ηρθε όμως κι εξελίχτηκε πολύ γρήγορα το πράγμα, φαντάσου όταν τη 2η χρονιά μας πήραμε το κύπελλο ΕΣΚΑΝΑ θεωρούσαμε ότι ήταν κάτι το μοναδικό, λέγαμε κοίτα τι καταφέραμε”.

– Ποιός να σου ‘λεγε ότι λίγα χρόνια μετά θα έπαιζε ο Φάρος σας τελικό κυπέλλου Ελλάδας…

“Ε, όποιος μου το έλεγε ή, θα του φόραγα ζουρλομανδύα ή θα σκεφτόμουν ότι μου πουλάει όνειρο για… να μου φάει λεφτά, ξέρω γω, τι να σκεφτόμουν. Εδώ φαντάσου, έβλεπα το πρωί που βγάζει το φέισμπουκ στιγμές και πριν τρία χρόνια είχαμε πάρει τον Μοσχοβίτη και τότε ήταν καμάρι, πού φτάσαμε, τι μεταγραφάρες να κάνουμε. Πήγε μόνο του, δεν είχαμε σχεδιάσει τίποτα, ψέματα θα ήταν να σου πω ότι είχαμε σχεδιάσει”.

Ακούστηκε το Κερατσίνι, αλλά δεν κερδίσαμε το στοίχημα

– Στην περιοχή, στην τοπική κοινωνία, είχε ανταπόκριση αυτό το πράγμα; Τι εισέπραξες;

“Η περιοχή ακούστηκε. Ακούστηκε πολύ. Θεωρώ όμως ότι το στοίχημα δεν το κερδίαμε, δεν είμαι ικανοποιημένος και θα είμαι πολύ ξεκάθαρος σε αυτό που εννοώ. Δεν είναι ότι δεν μαζέψαμε κόσμο στο γήπεδο, μια χαρά γεμάτο ήταν ειδικά όταν έπρεπε. Ηθελα όμως πολύ περισσότερα παιδάκια σε σταθερή βάση. Δεν είναι θέμα εισιτηρίων, εσόδων, για παιδιά μιλάω, να έμπαιναν τζάμπα, αλλά να ήταν εκεί. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα να παίρνεις το δεκάχρονο παιδί σου και να το πηγαίνεις στην ομάδα της γειτονιάς, που έχει ωραία ατμόσφαιρα, παίζει καλά, συμμετέχει σε δυνατά ματς.

Το παλέψαμε πολύ και εγώ αλλά κυρίως ο Νίκος ο Πέτσας που είναι γέννημα – θρέμμα και κυκλοφορεί πολύ, γιατί εγώ δεν κυκλοφορώ τόσο στο Κερατσίνι. Εκανε μεγάλη προσπάθεια και θεωρώ ότι ο κόσμος έπρεπε να ανταποκριθεί περισσότερο, για τον ίδιο να το κάνει, να έβαζε μια καλή διασκέδαση.

Εγώ ξέρεις πώς έγινα Θεμιστοκλής; Στην Α’ ΕΣΚΑΝΑ ήτα, σιγα’ τ΄αβγά. θυμάμαι όμως τη χαρά που περίμενα τη Δευτέρα να πάρω το λεωφορείο να πάω στο γήπεδο, να δω τους τότε παίκτες, τον Λαρόζα, τους άλλους, ήταν για μένα οι παιδικοί μου ήρωες. ΓΙα ένα παιδί δεν έχει σημασία η κατηγορία, έχει σημασία να βλέπει κάτι, να δεθεί με αυτό”.