Πέρασαν 41 χρόνια από την ημέρα, που η «Βασίλισσα» διέβη (και) τον «Κυπελλικό» Ρουβίκωνα.

Η ΑΕΚ στις 17 Ιουλίου 1981, νίκησε 84-78 τον Ηρακλή, στον Τελικό Κυπέλλου «των αναμμένων κεριών», και χρίστηκε Κυπελλούχος Ελλάδος.



Σε συνέχεια της «πρεμιέρας» του #AEKretro, ακολουθεί η παρακάτω συνέντευξη, με έναν εκ των αθλητών, που συνέβαλε τα μέγιστα για την «Ανάσταση» της ΑΕΚ, ήτοι την επιστροφή της στα τρόπαια έπειτα από 11 χρόνια, με τον Πατρινό Βασίλη Γιαννόπουλο.

Ο κ. Γιαννόπουλος, πρώην Πρόεδρος και νυν μέλος, του Δ.Σ. του Απόλλωνα Πάτρας, φορούσε τη φανέλα με το «11» στην ΑΕΚ (όπως αποτυπώνεται και στη φωτό αρχείου του Ιntime), και μίλησε στο aekbc.gr για την επιτυχία:


«Καταρχήν να πω, ότι είμαι ΑΕΚτζής! Κι αυτό γράψτε το. Άλλωστε, πάντα την ΑΕΚ τη συνέδεε με τον Απόλλωνα Πάτρας παραδοσιακή φιλία και εκτίμηση. Δεν έχω θέμα να πω, ότι έγινα ΑΕΚ λοιπόν. Και δεν μπορούσα να μην γίνω ΑΕΚ, από τη στιγμή που μαγεύτηκα, όπως και όλη η Ελλάδα, από τον ανεπανάληπτο θρίαμβο του ’68 στο Καλλιμάρμαρο. Όταν ο αείμνηστος Δημοσθένης Πασχαλίδης ήρθε να με ζητήσει από τον Απόλλωνα το 1970, ήταν για μένα τι να σας πω; Καταλαβαίνετε τη χαρά μου. Ήταν ένα όνειρο να παίξω μαζί με τους τεράστιους Αμερικάνο, Τρόντζο, Λαρεντζάκη κλπ. Ήταν και η εποχή όμως, που οι αθλητές δεσμεύονταν με δελτίο. Δεν ήταν εύκολο να πάρουμε μεταγραφή. Με καθυστέρηση δέκα ετών φόρεσα τελικά τη φανέλα της ΑΕΚ, το 1980-1981, και χάρηκα διότι συνέβαλα στο πρώτο Κύπελλο Ελλάδος στην Ιστορία της ομάδας».

-Από τον Τελικό της Γλυφάδας τί θυμόσαστε;

«Πάνε χρόνια. Δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω τον κόσμο σοφότερο. Λίγο πολύ έχουν γραφτεί πολλά. Υπάρχουν και λεπτομέρειες βέβαια, που δεν έχουν όμως σημασία. Το χάρηκε πολύ ο κόσμος τότε στη Γλυφάδα, άρα κι εγώ χάρηκα, που τον κάναμε χαρούμενο. Λαχταρούσε ένα τρόπαιο ο κόσμος. Είχαν περάσει χρόνια από το Πρωτάθλημα του 1970. Δεν ήταν αυτονόητο, ότι θα το κατακτήσουμε το τρόπαιο. ‘Ηταν δύσκολη η εποχή για την ΑΕΚ. Ήμασταν βέβαια μια δυνατή πεντάδα, μεταξύ των οποίων και παικταράδες όπως ο Ραμπίδης, ο Γκούμας, ο Γκέκος. Βέβαια, επειδή δεκαπέντε ημέρες νωρίτερα είχα ζητήσει από τον Πασχαλίδη να επιστρέψω στην Πάτρα μετά τον Τελικό, ίσως για το λόγο αυτό δεν με ξεκίνησε στο ματς ο Κόουτς Ντέβελι, αλλά δεν πειράζει…»

-Παράπονο;

«Όχι, όχι… Προς Θεού. Άλλωστε, όπως ξέρετε, πήγα πολύ καλά, κι ας μην έπαιξα περισσότερο από επτά λεπτά. Πρόλαβα και πέτυχα δέκα πόντους. Δεν ήθελα να φύγω από την ΑΕΚ άλλωστε. Ήταν επαγγελματικοί οι λόγοι, που επέβαλαν να γυρίσω Πάτρα. Έπρεπε να κρατήσω το μαγαζί αθλητικών ειδών, που είχα. Με στενοχώρια έφυγα. Πέρασαν δέκα χρόνια για να καταφέρω να πάρω μεταγραφή στην ΑΕΚ, ήρθα στην ΑΕΚ, και έπρεπε να ξαναφύγω. Ο Πασχαλίδης δεν μου έκλεισε το δρόμο. Ούτε ζήτησε χρήματα η ΑΕΚ από τον Απόλλωνα. Όλα αυτά μένουν στην ψυχή μου ξέρετε. Μόνο ευχάριστες είναι οι αναμνήσεις από τη θητεία μου στην ΑΕΚ λοιπόν…».

-Το μετάλλιο του ’81 το έχετε ακόμα;

«Εννοείται. Σε περίοπτη θέση. Σε κάδρο. Στο σπίτι μου…»

–Σας ευχαριστούμε, που αποδεχτήκατε την πρόσκλησή μας.



«Εγώ σας ευχαριστώ για την ευκαιρία, που μου δώσατε να θυμηθώ τα όμορφα…».