Η αλήθεια είναι ότι από το 2012 μέχρι σήμερα οι σειρές των μικρών τελικών γίνονται απλά γιατί υπάρχουν στην προκήρυξη του Πρωταθλήματος. Κάποτε η 3η θέση πανηγυριζόταν σαν Πρωτάθλημα μα ο τελευταίος που το έκανε ήταν ο ΠΑΟΚ του 2011 που πήγε με αυτόν τον τρόπο στον προκριματικό όμιλο της Ευρωλίγκα. Από τη στιγμή που ο Μπερτομέου έκοψε κι αυτήν τη διέξοδο, οι ομάδες που αγωνίζονται στους μικρούς τελικούς αναζητούν κίνητρα.

Με αυτό το δεδομένο θα περίμενε κανείς αδιάφορες σειρές αγώνων που κρίνονται με συνοπτικές διαδικασίες. Η ιστορία δείχνει ωστόσο πως οι μικροί τελικοί, οι αγώνες δηλαδή που αναδεικνύουν τον 3ο του Πρωταθλήματος μόνο σαν αγγαρεία δεν αντιμετωπίζονται από τις ομάδες που συμμετέχουν σε αυτούς.

Σε σύνολο 23 σειρών -δεν έγιναν αυτοί οι αγώνες τις σεζόν 2000-01 και 2001-02- μόνο οι τρεις κατέληξαν σε “σκούπα”. Λιγότεροι δηλαδή και από τους τελικούς που αναδεικνύουν τον πρωταθλητή στους οποίους το “sweep” έγινε σε πέντε από τις 25 ως τώρα σειρές. Αυτό έγινε το 1996 (Πανιώνιος-ΠΑΟΚ 3-0), το 1999 (ΠΑΟΚ-Άρης 3-0) και το 2017 (ΑΕΚ-Άρης 3-0).

Παράλληλα, το πλεονέκτημα της έδρας δεν είναι τόσο ισχυρό όσο στους τελικούς της 1ης θέσης αφού στο σύνολο των 23 σειρών, εννιά φορές (39,1%) κατέληξε 3η η ομάδα που μπήκε με μειονέκτημα σε αυτές. Σε 96 δε παιχνίδια, σημειώθηκαν 27 διπλά (28,12%).

Ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό (39,1%) αυτών των σειρών τέλος, κρίθηκε στο 5ο παιχνίδι, εννιά στις 23, μια ακόμη απόδειξη ότι αυτοί οι αγώνες δεν γίνονται απλά και μόνο γιατί το προβλέπει η προκήρυξη.

Όλα αυτά τα στοιχεία που προκύπτουν από την ιστορική διαδρομή των μικρών τελικών σε συνδυασμό με όσα έχουν δείξει Προμηθέας και ΠΑΟΚ στην εξέλιξη της σεζόν, μας προετοιμάζουν για μια σειρά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Σε τελική ανάλυση θα είναι δύο από τις ομάδες που θα εκπροσωπήσουν το ελληνικό μπάσκετ στο επόμενο Basketball Champions League.