Την εποχή που σφύριζαν τους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος και ξένοι διαιτητές, από την ΕΠΟ ζητούσαν από τις ξένες ομοσπονδίες έναν, όχι ονομαστικά αυτόν ή εκείνον τον ρέφερυ. .

Ανοίγουμε την κουβέντα με αφορμή τη συζήτηση που εύκολα βγαίνει από το συρτάρι περί εμπλοκής πάλι ξένου αρχιδιαιτητή στο ελληνικό πρωτάθλημα. Και, στο παρακάτω, γιατί όχι αλλοδαποί διαιτητές.

Μια φορά, λοιπόν, από τη Βουλγαρία ήρθε ένας σαραντάρης όμορφάντρας, γυμνασμένος, που βρώμαγε πείνα από το κεφάλι μέχρι τα νύχια.

Ο συγκεκριμένος γούσταρε πολύ την Ελλάδα. Δεν περίμενε ότι θα γνώριζε ως διαιτητής κάποιες... διευκολύνσεις. Πριν συνεχίσω επειδή η ιστορία θα φανεί φανταστική, παραμυθένια, διαβεβαιώνω ότι πρόκειται για αληθινή. Ιστορία αλησμόνητη στους βετεράνους τη ελληνικής διαιτησίας.

Τόσο πολύ γνωρίστηκε ο Σταύρεφ, έτσι τον έλεγαν, με τους Έλληνες «φίλους» του που τον ήθελαν συνεχώς να τον χρησιμοποιούν. Του έδιναν μερικά δωράκια κι απαραιτήτως δυο τρεις αλλαξιές σώβρακα. Είπαμε, ο άνθρωπος ήταν στην πείνα, όμως έκανε τη δουλειά όπως έπρεπε.

Υπ' όψιν ότι ο Σταύρεφ ήταν ο πιο καθαρός ξένος διαιτητής, άλλο αν δεχόταν, διότι δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού οι πονηροί του έδιναν πολλά παιχνίδια, να εμφανίζεται στη σέντρα με το ίδιο όνομα. Ο Σταύρεφ έπαιξε στην Ελλάδα με 14 ονόματα.

Με την ευκαιρία. Ξένος διαιτητής σε ελληνικό ματς έχει να παίξει 50 (!) χρόνια, συγκεκριμένα από την ημέρα που έγινε η χούντα τον Απρίλιο του 1967.