Δείτε την συνέντευξη που μας έδωσε.

Βρισκόμαστε εδώ στον χώρο που εκτυλίσσεται η ατομική έκθεση «Μνήμες» περιτριγυρισμένοι από τα έργα του ζωγράφου, εικόνες γκριζαρισμένες από μια θλίψη ,σχεδόν απόμακρες μέσα σε ένα σύννεφο που έχει δημιουργήσει ο χρόνος.

Ας γνωρίσουμε όμως καλύτερα τον δημιουργό τους. Με μια κούπα ζεστό καφέ στο χέρι, πρόσχαρος στέκει έτοιμος να μας εξηγήσει όσα μπορεί να ενδιαφέρουν το Πατραϊκό κοινό . Παράλληλα ντροπαλός και ευγενικός χωρίς βιασύνη περιμένει τις ερωτήσεις μας.

Κύριε Παναγιωτόπουλε , είστε παλιός πατρινός ζωγράφος ,πείτε μας δυο λόγια για το ξεκίνημα σας.

Λοιπόν , αν και γεννήθηκα στην Αθήνα το 1971 και ήρθαμε στην Πάτρα το 1982 θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά πατρινό (χαμογελά) Εδώ , στην Πάτρα , ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με τον χώρο των εικαστικών , εδώ πρώτο ονειρεύτηκα πως ίσως κάποια μέρα να μπορώ να ανήκω κι εγώ σ αυτή την ομάδα των τόσο ξεχωριστών ανθρώπων , των ζωγράφων που τόσο με εντυπωσίασαν στην ζωή μου.

Ξέρατε από την πρώτη στιγμή πως αυτό ήταν που θέλετε να κάνετε?

Ζωγραφίζω από μωρό . Εννοώ ξέρετε αυτή τη διαδικασία με τις μουντζούρες. (γελάει πάλι). Απλά για μένα αυτές οι μουντζούρες από πολύ νωρίς έγιναν κάτι. Κάτι πολύ σημαντικό . Ένας χώρος κατανοητός για μένα . Ένας κόσμος ολόκληρος , φανταστικός, μέσα στον οποίο μπορούσα να κρυφτώ , να αναπαυθώ , να δημιουργήσω όσα δεν μου επέτρεπαν να δημιουργήσω έξω από αυτόν .

Όμως όχι . Δεν ήξερα από την πρώτη στιγμή πως θα έκανα αυτό . Παιδεύτηκα. Αρχικά τελείωσα το γενικό λύκειο , εδώ στην Πάτρα , στην περιοχή Ταραμπούρα όπου και μέναμε. Μετά δίχως ακριβώς να έχω βρει τον προορισμό μου, δίχως να έχω βρει νόημα ή κάτι ενδιαφέρον στο μηχανογραφικό δελτίο που δηλώναμε απλά παραιτήθηκα. Ήμουν πολύ ευαίσθητο παιδί και έπιανα « κρυφά μηνύματα» στον αέρα .

Εννοώ , πως είχα καταλάβει την ανησυχία του πατέρα μου σχετικά με το τι θα κάνω. Είχα αντιληφθεί πως θα ήταν χαρούμενος εάν ακολουθούσα την τέχνη του . Ο πατέρας μου ήταν υδραυλικός αλλά παράλληλα είχε μάθει να δαμάζει την λαμαρίνα . Νεότερος δούλευε στα καράβια τοποθετώντας τον εξαερισμό , τεράστια κανάλια εξαερισμού με λαμαρίνα. Είναι η τέχνη του «φαναρτζή» ή «τενεκετζή» που περιγράφω και σε έναν από τους πίνακες εδώ.

Πολύ ενδιαφέρον . και τι έγινε αυτή η απόφαση . προχώρησε , προδόθηκε.;

Λοιπόν, πλέον βρίσκομαι στην θέση να συμβουλέψω κάθε νέο παιδί να ακολουθεί το όνειρο του ακόμα και εάν πρόκειται αυτό να τον φθάσει στο χείλος του γκρεμού. Είναι βαριά κουβέντα το ξέρω αλλά νομίζω είναι ο αληθινός δρόμος στην πορεία του κάθε ανθρώπου. Θυμάμαι μπήκα σε μια νυχτερινή σχολή να μάθω υδραυλικά, στην Τριάντειο σχολή, τα πρωινά εργαζόμουν με διάφορα αφεντικά στην οικοδομή και εάν δεν είχε δουλειά με χαρά βοηθούσα τον πατέρα μου στο εργαστήριο του . Εκεί πραγματικά μάθαινα πράγματα και θα είμαι πάντα ευγνώμων για αυτό.

Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή , μην παρεξηγήσετε τα λόγια μου. Όμως είναι σκέτη κόλαση να ζει κάποιος την ζωή κάποιου άλλου ακόμα και εάν αυτός είναι ο ίδιος του ο πατέρας. Το νόημα της ζωής νομίζω είναι να βρίσκεις χαρά μέσα από αυτό που κάνεις .

Εγώ ήμουν χαρούμενος φυσικά που βοηθούσα τον πατέρα μου στο λαμαρινάδικο αλλά στην οικοδομή και ακόμη και στην νυχτερινή σχολή απλά βρισκόμουν σε ένα κόσμο που δεν ανήκα και που ο χώρος ο ίδιος αργά η γρήγορα θα με εξέβαλε.

Οπότε;

Οπότε μια μέρα που εργαζόμουν στο εργαστήρι μας άκουσα στο ράδιο πως ξεκινάει τμήμα ψηφιδωτού στο 4ο ΤΕΛ στην Αγιά .Πέταξα την δερμάτινη ποδιά μου , πέταξα από την χαρά μου , πέταξα την καταθλιπτική φορεσιά του υδραυλικού και αφού ξεγράφτηκα από την Τριάντειο πήγα με τα πόδια θυμάμαι σχεδόν τρέχοντας και εγγράφηκα στην δεύτερη τάξη του ΤΕΛ στο τμήμα εφαρμοσμένων τεχνών .

Ο πατέρας μου δε μου το συγχώρησε ποτέ. Ίσως μαλάκωσε η στάση του λίγο όταν τελείωσα με αριστείο ή όταν πέτυχα στο τμήμα διακόσμησης του Α. ΤΕΙ Αθηνών. Πάντως για μένα είχε ήδη ξεκινήσει η ζωή με νόημα .

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Και πότε ξεκινούν οι εκθέσεις.

Αρκετά νωρίς . Το 1994 στην αίθουσα Θωμόπουλου στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης. Ακόμα δεν είχα πάρει πτυχίο από τα Α.ΤΕΙ. Ήδη είχα αποκτήσει το κοινό μου, είχα κάνει φίλους . Τότε είχα έρθει σε επαφή με κάποιους κύκλους αγιογραφίας στην Αθήνα και ειχα εντυπωσιαστεί . Η δουλειά μου ήδη είχε αρχίσει να ψάχνεται στα μονοπάτια της Ελληνικής παράδοσης . Είχα εντυπωσιαστεί παράλληλα και από την δουλειά του έξοχου ζωγράφου κύριου Γ. Κόρδη που ήταν ένας συγκερασμός βυζαντινής ζωγραφικής με ποιητικό τρόπο και θέματα μέσα από την ζωή μας . Από την άλλη πλευρά φυσικά η επίδραση του δάσκαλου μου στην αγιογραφία κυρ Δημήτρη Χατζηαποστόλου . Ένας υπέροχος άνθρωπος ερωτευμένος με αυτό που κάνει μας πέρασε (στους μαθητές του)αυτήν την αγάπη για το αυθεντικό ύφος που πρέπει να έχουν οι ιερές εικόνες.

Νομίζω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οι δάσκαλοι μας. Οι αξίες που λάβαμε από τους γονείς . Η κουλτούρα μας. Όλα αυτά διαμόρφωσαν και τον τρόπο με τον οποίο εκφράζομαι εικαστικά . Όλα παίζουν κάποιο ρόλο.

Και κάπως έτσι λοιπόν φθάνουμε στο σήμερα. Ποιος είναι ο σκοπός αυτής της έκθεσης; ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της;

πραγματικά. Λοιπόν αυτή είναι μια πολύ ουσιαστική ερώτηση. Πράγματι υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα. Ή τουλάχιστον μια προσπάθεια να εκφράσει αυτή η έκθεση ένα βαθύτερο νόημα .Εαν το καταφέρνει αυτό θα το απαντήσει το πατραϊκό κοινό.

Ξέρετε νομίζω πως ανήκω στους καλλιτέχνες που τους βασανίζει πολύ αυτό. Εννοώ δηλαδή πως εκτός από αισθητικά προβλήματα πάντα μια έκθεση μου καταπιάνεται με ένα θέμα, ας πούμε κοινωνικό . Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος ορισμός . Ίσως απλά να πρέπει να πω με ενδιαφέρει ο άνθρωπος με τα προβλήματα του, τους φόβους του τις αναζητήσεις του και η ζωγραφική μου γίνεται απλά ο τρόπος , το μέσον , να περιεργαστώ αυτό το ζήτημα.

Ο τίτλος αυτής της έκθεσης είναι «Μνήμες». Μνήμες προσωπικές, μνήμες συλλογικές . Ή έκθεση είναι αφιερωμένη στην μητέρα μου. Πέθανε πρόσφατα και μαζί της ένιωσα να χάνεται και ένα τεράστιο κομμάτι ενωμένο με μνήμες προσωπικές , νοοτροπίες που ξεχνιούνται , μυρωδιές και συναισθήματα. Είναι δύσκολο να το εκφράσω με λόγια. Ορισμένες φορές η ζωγραφική μπορεί να εκφράσει πληρέστερα κάποιες καταστάσεις όπως νομίζω πως αυτό και είναι ο σκοπός κάθε τέχνης.

Παράλληλα με την βίωση αυτής της προσωπικής απώλειας όμως θέλω να μιλήσω και για μια γενικότερη απώλεια. Στην οποία είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Θέλω να καταδείξω όλα εκείνα τα υπέροχα κομμάτια της ελληνικής νοοτροπίας τα οποία τα αφήνουμε να ξεθωριάσουν . Ίσως να τα καλύψει η λήθη μα και η περιφρόνηση.

Νομίζω πως ο άνθρωπος πιο γενικά, κάπως οντολογικά, τείνει στην λησμοσύνη. Και στην αγνωμοσύνη . Αλλά και σαν λαός νομίζω κάπου ξεχαστήκαμε. Κάποτε ενώ είχαμε πολύ λιγότερα πράγματα , είχαμε πολλά περισσότερα .Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό φταίει μια επιρροή από ξένα πρότυπα. Το σίγουρο είναι πως είμαστε υπεύθυνοι και εμείς. Νομίζω πως ξεπουλάμε ψυχή για να αγοράζουμε φιγούρα και ανέσεις.

Και πιστεύω στο κύτταρο του Έλληνα. Πιστεύω πως θα ξαναανακαλύψουμε πολλά μέσα στην παράδοση. Αρκεί να σεβαστούμε. Να μην λησμονήσουμε τις «Μνήμες» .

Φαίνεσθαι ένας άνθρωπος που προβληματίζεται βαθιά σχετικά με την επικαιρότητα. Πείτε μας κ. Παναγιωτόπουλε δυο λόγια και για την τεχνοτροπία της καινούργιας σας δουλειάς.

Η καινούργια μου δουλειά είναι αποτέλεσμα όλης αυτής της αναζήτησης χρόνια τώρα. Χρησιμοποιώντας λύσεις , υλικά και τρόπους του παρελθόντος προσπαθεί να κινηθεί αποτελεσματικά σε μια πρόοδο. Η τεχνική της εργασίας είναι πάντα μέσα από την παράδοση. Τα υλικά μου είναι ζωγραφική με αυγοτέμπερα επάνω σε προετοιμασμένο σανίδι . Απλά έχει δοθεί έμφαση στην φθορά του υλικού και μια προσπάθεια να κρατηθούν τα ουσιώδη . Μια προσπάθεια αφαίρεσης λοιπόν. Το ύφος να παραμείνει κοντά στην παράδοση (σχέδιο και σύνθεση) με μια πιο μοντέρνα ίσως εκδοχή από στοιχεία όπως ή απουσία σχεδίασης του φόντου.

Τα υλικά, ο τρόπος καθώς και η επέμβαση με φθορές του υλικού ήταν σκόπιμη. Νομίζω πως εξυπηρετεί πολύ καλά την απόδοση της Λήθης. Την φθορά που μόνοι μας ή μοιραία κυριεύει τις «Μνήμες».

Πάρα πολύ όμορφα όλα αυτά. Η έκθεση θα συνεχιστεί μέχρι πότε; και ποιες είναι ώρες που είναι ανοιχτή για το κοινό;

Ή έκθεση θα παραμείνει στην Πάτρα μέχρι τις 25 Απρίλη την Τρίτη. Το κοινό μπορεί να προσέλθει τα πρωινά από τις 9 μέχρι τις 1 και τα απογεύματα από τις 6 μέχρι τις 9. Δυστυχώς τις Κυριακές δεν μπορεί ο Δήμος να κρατάει ανοικτό το χώρο στα Δημοτικά παλαιά Λουτρά.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω το πατραϊκό κοινό για το αγκάλιασμα αυτό στα εγκαίνια της έκθεσης .Ένα τμήμα της έμπνευσής μου άλλωστε ήταν και πάντα θα είναι η Πάτρα και οι πρώτες μου αναμνήσεις από τους ανθρώπους αυτής της πόλης. Θα ήταν χαρά μου με κάποιο τρόπο να μείνει κάτι από το έργο μου στην Πάτρα . Ευχαριστώ πολύ όλους.