Πάρις Γεωργακόπουλος

“Είχες την αίσθηση ότι ποτέ δεν κατάλαβε το βάρος της παρουσίας του και στις επαφές του το πρόσωπο στο οποίο αναφερόταν ήταν συνήθως το πρώτο πληθυντικό, αφαιρώντας και από τον κακόβουλο κριτή κάθε όπλο κριτικής.”

Από το Λεύκωμα για τον Κώστα Πετρόπουλος (19)

***************************************************************

Πάτρα Έτος 1983. Ενημερώνομαι από τον προπονητή της ομάδας μας ότι θα κάνουμε ένα αγώνα για προπόνηση με την ομάδα μπάσκετ του Απόλλωνα Πατρών. Είχα ακούσει για έναν σπουδαίο παίχτη του Απόλλωνα , αλλά ποτέ έως τότε δεν τον είχα δει .

Το παιχνίδι άρχισε και δέκα ψηλά παιδιά έδιναν ‘’μάχη’’ για να καλοπιάσουν μια δύστροπη μπάλα ,ώστε να μπορέσουν να συνεννοηθούν μαζί της και να την στείλουν εκει που θέλουν, με τα πόδια αυτή την φορά και όχι με τα χέρια, όπως πολύ καλά είχαν μάθει να κάνουν έως εκείνη την ημέρα. Δύσκολο , αρκετά δύσκολο, αλλά , υπήρχε και ένας που φαινόταν να μην έχει μεγάλη δυσκολία . Κατάλαβα. Αυτός ήταν. Ο Κώστας.

Από τότε έως σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο, μπορώ να πω ότι έχω μια ολοκληρωμένη εικόνα για τον Κώστα σαν αθλητή και σαν άνθρωπο.

Η καριέρα του αθλητή Πετρόπουλου ήταν χρωματισμένη με τα φωτεινότερα χρώματα που δίνει το φυσικό ταλέντο σε κάθε τομέα της ζωής . Ήταν μια ευχαρίστηση για τους φίλους του αθλήματος να παρακολουθούν την αρμονία των κινήσεων του. Έκανε το κάθε τι να φαίνεται εύκολο και αποτελεσματικό, αβίαστα και απλά. Έκανε αυτό για το οποίο φτιάχτηκε και το μοίρασε απλόχερα στον κόσμο χωρίς καμία σκοπιμότητα.

Σταμάτησε το μπάσκετ λίγο πριν την συμμετοχή της εθνικής Ελλάδας στο πανευρωπαϊκό του ’87 λογω αλλεπάλληλων τραυματισμών. Το άθλημα έκανε το μεγάλο άλμα και όλοι είχαν να λάβουν από αυτό. Άριστοι, καλοί, μέτριοι , όλοι απολάμβαναν τα αποτελέσματα της μεγάλης επιτυχίας. Μπροστά μου όμως, υπήρχε ένας που το άθλημα του όφειλε, αλλά αυτός δεν γεύτηκε τους καρπούς της επιτυχίας αυτής . Τέτοιες ήταν όμως οι δικες μου σκέψεις. Ο ίδιος ποτέ δεν μου εξέφρασε καμία πικρία. Χαιρόταν την επιτυχία αυτή λες και ο ίδιος ήταν εκεί, λες και έβαλε ο ίδιος τις βολές του Καμπούρη, λες και ήταν και αυτός ένας από εκείνους που σήκωσαν το κύπελλο. Ήμουν μόλις 22 ετών και αυτή η στάση του μου ήταν τότε ακατανόητη. Αργότερα κατάλαβα. Ναι , το κύπελλο δεν το σήκωσε και τις νικητήριες βολές άλλος τις έβαλε αλλά ίσως βαθειά μέσα του καταλάβαινε ότι ο ίδιος ήταν ένα από τα στέρεα πόδια του τραπεζιού πάνω στο οποίο ακουμπήσαμε το κύπελλο αυτό και μαζί του όλο το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ.

Οι επιτυχίες στην καριέρα του πολλές, τόσο σαν αθλητή όσο και σαν προπονητή. Αυτό όμως που τον έκανε ξεχωριστό και σαν άνθρωπο ήταν ότι κάθε λιθαράκι επιτυχίας πρόσθετε και ένα λιθαράκι στην ταπεινότητα του. Κι όμως η ζωή μας δείχνει ότι θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Είχες την αίσθηση ότι ποτέ δεν κατάλαβε το βάρος της παρουσίας του και στις επαφές του το πρόσωπο στο οποίο αναφερόταν ήταν συνήθως το πρώτο πληθυντικό, αφαιρώντας και από τον κακόβουλο κριτή κάθε όπλο κριτικής.

Πάντα όμως ήξερε ποιος είναι, τι πρόσφερε στον χώρο του και ότι η ιστορία γράφεται και δεν χρειάζεται καμία επιβεβαίωση ιδιαίτερα από τους πρωταγωνιστές. Η διακριτικότητα της παρουσίας του επιβεβαιώνει το μεγαλείο του ανθρώπου Πετρόπουλου.

Ο Κώστας Πετρόπουλος ξεπέρασε την έννοια του σωματείου και αν δεν υπήρχαν οι δυσκολίες των τραυματισμών στην καριέρα του ,είμαι βέβαιος ότι θα είχε ξεπεράσει και αυτή του ιδίου του μπάσκετ όπως κατάφερε να κάνει ο άλλος μεγάλος , ο Νίκος Γκάλης.

Εγώ, μετά από μια μακρόχρονη φιλία, αλλά καθόλου επηρεασμένος από αυτή, βλέποντας τον να περπατά στους δρόμους της πόλης , την οποία αγάπησε και τίμησε όσο λίγοι πολίτες της, δεν βλέπω απλά έναν δίμετρο γίγαντα. Βλέπω δυο μέτρα ταλέντου, σεμνότητας, ανιδιοτέλειας και προσφοράς. Βλέπω ένα επιτυχημένο αθλητή ,ένα άριστο οικογενειάρχη. Βλέπω ένα θαυμάσιο άνθρωπο.