Όταν ήρθα από τη Σοβιετική Ένωση στην Ελλάδα το 1975, ο Κώστας αν και αμούστακο παιδί ακόμη μεσουρανούσε στο Ελληνικό μπάσκετ και απ’ ότι έμαθα αργότερα είχε κληθεί στη Μικτή Ευρώπης Νέων. Άκουγα πολλά στη Θεσσαλονίκη γι αυτό τον παίκτη, που τον έλεγαν Νουρέγιεφ λόγω των ωραίων σχεδόν χορευτικών κινήσεων του, αλλά δεν τον είχα δει ποτέ να παίζει και δεν είχε τύχει ποτέ ούτε καν να συναντηθούμε κάπου.

Αυτό που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση τότε δεν ήταν μόνο τα απίστευτα κατορθώματα του μέσα στο τεραίν, για τα οποία έγραφαν οι εφημερίδες και μιλούσαν οι Ηρακληδείς και οι Θεσσαλονικείς, αλλά και το γεγονός ότι όλοι έδειχναν μεγάλη εκτίμηση και θαυμασμό για το χαραχτήρα και το ήθος του.

Όλα αυτά με έκαναν να τον παρακολουθώ με ενδιαφέρον από τις εφημερίδες και να σχηματίζω μία προσωπική γνώμη για την όλη προσωπικότητα του. Αν και σταρ του Ελληνικού μπάσκετ δεν θυμάμαι να είχε προκαλέσει ποτέ. Ήταν πάντα σεμνός, μετρημένος και μου έδινε την εντύπωση ότι απέφευγε τη δημοσιότητα. Μιλούσε όταν είχε να πει κάτι με κάποια σημασία και ουσία.

Όλα αυτά με έκαναν να τον συμπαθήσω. Μου αρέσουν οι αθλητές που είναι αθόρυβοι και απλοί στη ζωή και δείχνουν την αξία τους μέσα στο γήπεδο και ο Κώστας μου φαινόταν ένας τέτοιος αυθεντικός αθλητής. Για να είμαι ειλικρινής του έβρισκα κι ομοιότητες με εμένα και χαιρόμουν που τις έβλεπαν κι άλλοι και μας παρομοίαζαν.

Αυτό το γεγονός μας συνέδεε χωρίς να γνωριζόμαστε σαν μία αόρατη κλωστή και ήθελα κάποια στιγμή να συναντηθούμε.

Ο κόσμος είναι μικρός όμως και πριν από δύο – τρία χρόνια όταν με κάλεσαν στην Πάτρα να παραβρεθώ σε εκδήλωση κατά της βίας στα γήπεδα, ήταν καλεσμένος και ο Κώστας.

Εκεί συναντηθήκαμε και ότι ήθελα να του πω εγώ γι αυτόν, πρόλαβε να μου τα πει αυτός για εμένα! Ήξερε λεπτομέρειες από την παρουσία μου στο Ελληνικό ποδόσφαιρο και με συγκίνησε. Ήταν τόσο απλός που αν δεν ήξερα ποιος είναι δεν θα καταλάβαινα ότι είναι μία δόξα του Ελληνικού αθλητισμού. Μιλήσαμε πολύ ώρα για διάφορα θέματα και ήταν πραγματικά μεγάλη χαρά για εμένα, που διαπίστωσα ότι ήταν αμοιβαία η εκτίμηση και δεν είχα πέσει έξω για τον άνθρωπο Κώστα Πετρόπουλο.

Η Πάτρα πρέπει να είναι υπερήφανη για το Νουρέγιεφ του Ελληνικού μπάσκετ!

Κώστα σου εύχομαι υγεία και δύναμη μέσα από την καρδιά μου!