"Δέχεται την μπάλα λίγο μετά το κέντρο κι αριστερά. Το νοιώθω ότι θα με πικράνει με τον πιο ευγενικό τρόπο! Και το κάνει!!!

Χτυπά την μπάλα στο παρκέ με το δεξί και ξεκινά! Μπροστά του ξεπροβάλλει ο Γιαννάκης! Την φέρνει πίσω από την πλάτη του στο αριστερό και τον περνά σαν σκιά! Ποιόν; Τον ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ!"

Από το Λεύκωμα για τον Κώστα Πετρόπουλο (9)

************************************************************

Ο Άνθρωπος που γέννησε τον αθλητή!

Στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του εικόνες ξεπηδούν από τα έγκατα του μυαλού μου! Σαν το παράθυρο που άνοιξε η καταιγίδα με ορμή για να σαρώσει οτιδήποτε προσπαθήσει να της αντισταθεί!

Μέσα δεκαετίας του ’80. Στο γήπεδο της Περιστέρας από νωρίς έχει δημιουργηθεί το αδιαχώρητο! Για να σηκώσεις το χέρι σου θα πρέπει να ζητήσεις συγνώμη από τον διπλανό σου! Στέκομαι πίσω από τον πάγκο των… φιλοξενούμενων! Τα μάτια μου σ’ αυτόν που τόσο πολύ θα ήθελα να φορούσε την φανέλα της ομάδας μου , σ’ αυτόν που χειροκρότησα όσο κανένα άλλο αντίπαλο! Σ΄ αυτόν που τελικά με έμαθε να σέβομαι!!!

Δέχεται την μπάλα λίγο μετά το κέντρο κι αριστερά. Το νοιώθω ότι θα με πικράνει με τον πιο ευγενικό τρόπο! Και το κάνει!!!

Χτυπά την μπάλα στο παρκέ με το δεξί και ξεκινά! Μπροστά του ξεπροβάλλει ο Γιαννάκης! Την φέρνει πίσω από την πλάτη του στο αριστερό και τον περνά σαν σκιά! Ποιόν; Τον ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ! Μετά και πάλι στο δεξί για να την αφήσει με τον πιο αριστοκρατικό τρόπο στο καλάθι!!! Το γήπεδο τρέμει! Ακόμα θυμάμαι πως χαμήλωσα το βλέμμα! Έσκυψα το κεφάλι! Ασυνείδητα υποκλίθηκα!

Από που έρχεται αυτός ο παίκτης , σκέφτηκα! Που θέλει να μας πάει;

Ευτυχώς δεν κατάφερα ποτέ μου να απαντήσω. Σαν τα όνειρα που αν τα εξηγήσεις χάνουν την μαγεία τους.

Συστήθηκα μαζί του νοερά για πρώτη φορά το μακρινό 1977! Σ’ ένα Παλέ ντε Σπορ που φάνταζε στα παιδικά μου μάτια , θεόρατο και οι παίκτες στο παρκέ , γιγάντιοι!!!

Έχει ένα παικταρά η Πάτρα, Πετρόπουλος λέγεται, αυτός με το 7, μου ψιθύρισε ένας μεγαλύτερος μου. Εμένα πάλι μου θύμισε τον Ντράζεν Νταλίπαγκιτς! Έπαιζαν στην ίδια θέση , είχαν και οι δυο τους μουστάκι! Βλέπετε εμείς τα επαρχιωτόπουλα σκαρφαλώναμε στην ταράτσα , γυρνούσαμε την κεραία προς τον Βορρά και γέμιζε αυτόματα η μικρή οθόνη με παικταράδες από την γείτονα Γιουγκοσλαβία!

Δεν θέλω να γυρίζω πίσω! Από μια ηλικία και μετά καταντά κουραστικό, αλλά νοιώθω γεμάτος και τυχερός , απλά τυχερός , ούτε περήφανος και άλλα βαρύγδουπα , σαν μέλος μια γενιάς που τα πρότυπα της δεν ήταν …εισαγόμενα!

Τυχερός απλά που διδάχθηκα , γιατί περί διδαχής πρόκειται, το μπάσκετ από τον Κώστα Πετρόπουλο! Την ελευθερία μέσα από την ομαδικότητα, τις φιγούρες του, την ελαφρότητα των θέσεων στο παρκέ, την ηρεμία του να βρίσκει πάντα το μονοπάτι που οδηγεί στο αντίπαλο καλάθι!

Τυχερός που με φώτισε η προσωπικότητα του! Που μπόρεσα και την διέκρινα!! Η προσωπικότητα! Το στοιχείο αυτό που λείπει τόσο από το άθλημα , στις μέρες μας!

Που θα βρεις πλέον ένα δάσκαλο να σου μάθει , χωρίς να σου κουνά επιτακτικά το δάχτυλο , ότι οι επιλογές σου στην ζωή είναι ακόμα πιο σημαντικές απ’ αυτές στις τέσσερεις γραμμές ενός γηπέδου!

Γιατί δεν γνωρίζεις ένα άθλημα όταν προσπαθείς με αγγλικούρες να το αναλύσεις!

Το μπάσκετ όπως κι όλα τα σπορ δεν τα βλέπεις με τα μάτια αλλά με την ψυχή!

Και αν δεν βρεθούν στην στράτα σου άνθρωποι με προσωπικότητα να σε βοηθήσουν να τα αισθανθείς , μοιραία θα ζεις σε μια αυτάρεσκη πλάνη!

Χρόνια μετά απελευθερωμένος απ’ όλα τα περιττά , μπροστά στον Κώστα Πετρόπουλο, τον Άνθρωπο που γέννησε τον αθλητή , χαμηλώνω το βλέμμα, σκύβω το κεφάλι από σεβασμό και επιτέλους ελεύθερος, υποκλίνομαι ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ