Πάντοτε φρόντιζα να αποφεύγω να εκφράζομαι για την ποιότητα και την αξία ορισμένων αθλητών γιατί πάντα με συνείχε ο φόβος μήπως και αδικήσω άθελά μου κάποιους άλλους. Είναι όμως ορισμένες φορές που αναγκάζεσαι να παραβείς αυτόν τον κανόνα ως ελάχιστο δείγμα σεβασμού στην διαδρομή ενός αθλητή. Αυτήν την εξαίρεση θα την κάνω με μεγάλη χαρά για τον αθλητή και καλαθοσφαιριστή της Πάτρας, Κώστα Πετρόπουλο.

Ο Κώστας Πετρόπουλος, αναδείχθηκε μέσα από το επαρχιακό μπάσκετ, όταν το επίπεδο μπάσκετ της επαρχίας, και αυτό είναι από μόνο του άξιο θαυμασμού, ήταν σχεδόν άγνωστο με τα μέσα εκείνης της εποχής, χωρίς γήπεδα, προπονητές, γυμναστές κλπ.

Όλοι εμείς που ασχολούμαστε με αυτό το άθλημα στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη ξαφνιαστήκαμε όταν για πρώτη φορά είδαμε να αγωνίζεται με την φανέλα του Απόλλωνα Πατρών ο Κώστας Πετρόπουλος. Είδαμε έναν καλαθοσφαιριστή με απίστευτη αρμονία στις κινήσεις του, τολμώ να πω σπάνια βλέπουμε στα γήπεδα αυτή την αρμονία, με άρτια τεχνική κατάρτιση, σε τέτοιο σημείο, ώστε να μπορεί να αγωνίζεται με την ίδια σχεδόν επιτυχία σε όλες τις θέσεις.

Το ύψος του τον καθιστούσε για την εποχή εκείνη περισσότερο παίκτη ρακέττας όμως η τρίπλα του, η κίνησή του με ή χωρίς την μπάλα, η πάσα του, το ρημπάουντ και γενικά η παρουσία του στο γήπεδο ανεδείκνυε παίκτη πολύ υψηλού επιπέδου και μεγάλης κλάσης που μπορούσε να αγωνισθεί με επιτυχία από πλαίη μέηκερ έως και σέντερ φορ.

Αν και διέφερε από τους περισσότερους αθλητές της ηλικίας του αλλά και της ίδιας της ομάδας του, ποτέ δεν πρόβαλε τη δική του αγωνιστική ταυτότητα αλλά κυνηγούσε την διάκριση μέσα από την ομάδα του με το ομαδικό πνεύμα που πρέπει να έχει ένας αθλητής ομαδικού αθλήματος.

Τολμώ να πω, ότι ο Κώστας Πετρόπουλος συγκαταλέγεται ανάμεσα σ εκείνα τα ταλέντα της Ελλάδας που διαχρονικά μετριούνται στα δάκτυλα του ενός μόνο χεριού.

Στην σημερινή εποχή, εάν αγωνιζόταν θα είχαμε την τύχη να τον παρακολουθούμε σε ομάδες του υψηλότερου επιπέδου στην Ευρώπη και όχι μόνο στην Ελλάδα και να θαυμάζουμε τη χάρη και την αρμονία με τα οποία θα εκινείτο μέσα στο γήπεδο,σε όλο τους το μεγαλείο. Ο Κώστας Πετρόπουλος ήταν κυριολεκτικά μοναδικός και το ταλέντο του απλησίαστο.

Ο χαρακτήρας του εξαιρετικός, όμως δεν θέλω να σταθώ και να κάνω λόγο για τον χαρακτήρα του γιατί δεν επιθυμώ να μειώσω έστω και στο ελάχιστο, το αθλητικό του ταλέντο προβάλλονατς και τα άλλα του χαρίσματα.

Ως προπονητής είμαι ευτυχής, που είχα αυτόν τον αθλητή παίκτη μου στην εθνική ομάδα. Όσο για το ταλέντο του δεν μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση, γιατί πολύ απλά ήταν ΜΟΝΑΔΙΚΟ!!!