Ο αέρινος, ο ταλαντούχος, ο μοναδικός, ο φίλος… Κώστας Πετρόπουλος

Αέρινος, τρομερά εκρηκτικός, γρήγορος, με φοβερή «ριβέρς» ντρίμπλα, πολύ καλά καταρτισμένος από τεχνικής πλευράς και εκείνα τα περίφημα σπασίματα και το κράτημα στον αέρα, που του έδιναν την δυνατότητα να πετυχαίνει κάθε φορά καλάθι με διαφορετικό τρόπο. Πάντα όμως με όμορφο τρόπο και με χορευτικές φιγούρες, που δικαίως του έδωσαν το προσωνύμιο… Νουρέγιεφ.

Αυτός ήταν ο Κώστας Πετρόπουλος που γνώρισα, σαν αντίπαλος αρχικά, συμπαίκτης στις Εθνικές ομάδες στη συνέχεια, συνεργάτης όταν πια και οι δύο μεγαλώσαμε και γίναμε προπονητές, αλλά πάντα ένας καλός φίλος.

Άνθρωπος εξαίρετος, πολύ δοτικός, για αυτό και η ενασχόλησή του με μικρά παιδιά μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει.

Γνώρισα και τα δύο αδέρφια. Ο Κώστας ήταν η ήρεμη δύναμη, ένας εκπληκτικά ήρεμος άνθρωπος, καθόλου εγωκεντρικός, πάντα του άρεσε να δίνει στους συμπαίκτες του. Μεγάλο ταλέντο, αστείρευτο. Ο Τάκης ήταν λίγο πιο σκληρός, προστατευτικός για τον αδερφό του, καλός παίκτης και αυτός με τσαγανό, αλλά σαν τον Κώστα δεν ήταν κανείς.

Θυμάμαι ένα περιστατικό από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, σε ένα ταξίδι μας στη Μόσχα με την Εθνική ομάδα, από τα πρώτα που είχαν ανοίξει τα σύνορα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν εξονυχιστικός και το κακό με τον Κώστα ήταν ότι ήταν φαντάρος εκείνη την εποχή, αλλά στο διαβατήριό του είχε φωτογραφία από τα φοιτητικά του χρόνια. Μεγάλη διαφορά και στο… τεστ ταυτοπροσωπίας υπήρξε τόσο μεγάλο πρόβλημα, που χρειάστηκαν πάνω από έξι ώρες αναμονής στο αεροδρόμιο και παρέμβαση από τον Έλληνα Πρέσβη για να μπορέσει να περάσει τον έλεγχο ο Κώστας και μαζί του όλη η Εθνική ομάδα. Ήταν η γνωριμία μας στην Εθνική ομάδα, στην οποία υπήρξαμε και συνεργάτες, αρκετά χρόνια αργότερα, όταν ανέλαβε προπονητής. Είναι και αυτή η περίφημη κατασκοπεία που έκανα στο Μινσκ, για έναν αγώνα της Εθνικής ομάδας με την Λευκορωσία, που ούτε ο ίδιος πιστεύω γνωρίζει μέχρι και σήμερα, τι ακριβώς είχε γίνει…

Θα μπορούσε να είχε κάνει τεράστια καριέρα. Νομίζω ότι αδικήθηκε, ίσως αδίκησε και τον εαυτό του, γιατί ήταν υπερβολικά τοπικιστής. Ήθελε να τιμήσει την πόλη του, να παίζει μόνο σε αυτήν και τον αγαπημένο του Απόλλωνα και αυτό ήταν μία απόφαση σε βάρος του εαυτού του και της εξέλιξης που θα μπορούσε να έχει σε μία μεγαλύτερη ομάδα. Η καριέρα του και ο ίδιος μπασκετικά θα απογειωνόταν.

Για αυτό πιστεύω ότι η πόλη της Πάτρας πρέπει να τον αξιοποιήσει, όπως δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα.

Γιατί όταν λέμε Πάτρα και μπάσκετ, εννοούμε Κώστας Πετρόπουλος…