Είναι μία από τις τόσες άγνωστες ιστορίες νέων ανθρώπων που έφυγαν -στα χρόνια της κρίσης- από τον τόπο τους και κίνησαν για άλλες πολιτείες, σε όλη την υφήλιο. Ο Ανδρέας Θεοδωρακόπουλος είναι πια κάτοικος Σουηδίας και η πορεία του, αθλητική και μη, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Γεννημένος στον Αϊ Γιώργη τον Λάγγουρα, ασχολήθηκε με τον αθλητισμό κάνοντας πυγμαχία στον ΠΑΟΠ και αργότερα στην ΠΥΓΜΗ. Άθλημα που παραμένει αγαπημένο του, ακόμα και σήμερα που είναι πνιγμένος με τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, βρίσκει το χρόνο να ξεδίνει πάνω σε σάκους του μποξ, σε διάφορα γυμναστήρια, εκεί στην άλλη άκρη της Ευρώπης.

Τελειώνοντας το Λύκειο μπήκε στο ΤΕΙ Αντιρρίου, στη Σχολή Τηλεπικοινωνιακών συστημάτων και δικτύων. Αξιόλογη και με καλό επίπεδο η σχολή, προκάλεσε το ενδιαφέρον του και έτσι όχι μόνο πήρε το πτυχίο, αλλά είχε την ευκαιρία για το μεγάλο άλμα. Μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο του Λουντ στη Σουηδία.

Η απόφαση ήταν δύσκολη, άφηνε πίσω μάνα, πατέρα και αδέλφια, φίλους και βόλτες για καφέ, αραλίκι και ξενοιασιά όπως κάθε 25άρης.

Είτε στο Αντίρριο είτε στο Λουντ, ο Ανδρέας Θεοδωρακόπουλος είχε όρεξη για μάθηση. Ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του και σύντομα βρήκε δουλειά. Καλή δουλειά που λένε, στην Ερικσον. Νψρίτερα είχε εργαστεί "part time" σε γυμναστήριο, έκανε στα μέλη του boxercise, τους δίδασκε δηλαδή μποξ για αρχάριους.

Έχουν περάσει έξι χρόνια από τον Αύγουστο του 2012. «Είναι περισσότερα τα ενήλικα χρόνια μου στο εξωτερικό, παρά στην Ελλάδα», αναλογίζεται. Και δεν κρύφτηκε όταν ρωτήθηκε γιατί έφυγε από την Ελλάδα, γιατί είναι ακόμα εκεί, γιατί δεν γύρισε πίσω.

«Τι να λέμε; Δεν υπήρχε προοπτική, όλοι μας -κι εγώ μέσα- ένα σύνολο ''Ελληναράδων'', χωρίς κανένας να μπορεί να αλλάξει το πως βλέπουμε τον διπλανό μας, τον συμπολίτη μας, το περιβάλλον. Δεν αντέχεται κάτι τέτοιο. Στο μεταξύ είχε προκύψει και η κρίση, θυμάμαι δεν είχα λεφτά για το καλοριφέρ στο σπίτι, μια ζωή κρυωμένος. Για όλους ίδια ήταν η κρίση, αλλά για κάποιους ήταν χειρότερα. Δεν χρειάζεται να πω γιατί παραμένω ακόμα εδώ. Πολλοί νέοι όλα αυτά τα χρόνια γίναμε ένα ακόμα κύμα μετανάστευσης».

Ο 30άρης πια Ανδρέας Θεοδωρακόπουλος έφυγε ακούγοντας το «Στην Αμερική» του Σωκράτη Μάλαμα, ένα εξαιρετικό τραγούδι του αγαπημένου του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

«Το πρόβλημα είναι μεγάλο για όσους φύγαμε από την φτώχια. Λες θα ζήσω ένα όνειρο εδώ και πάντα σε κρατάνε τα λουριά της κατάστασης που έζησες πριν φύγεις. Δηλαδή να μην ξαναγυρίσεις στη φτώχια και στη μιζέρια. Δούλευα για δύο χρόνια part time, 100 ευρώ, ξέρω γω το μήνα. Και η σύνταξη του πατέρα ίσα που έφτανε για τις στοιχειώδεις ανάγκες, νοίκι και τρόφιμα. Κοιτάς πίσω και γελάς. Κακό όνειρο... Η ζωή πάει μπροστά. Θυμάμαι όταν το πήρα απόφαση, δυο χρόνια το σκεφτόμουν, πήγα στον πατέρα μου και του λέω θέλω να φύγω. Ηξερα τότε ότι θα πάρω πτυχίο με καλό βαθμό από τη σχολή, και ότι είχα προοπτικές για μεταπτυχιακό. Για να φύγω...».