Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Ειδικά όταν η καρέκλα όχι μόνο είναι γλυκιά, αλλά δίνει και μεγάλη εξουσία. Ειδικά σε άτομα που δεν ξέρουν πώς να τη διαχειριστούν και αφήνουν τη δίψα τους να μεγαλώνει. Στο Πάρκο έχουν να λένε για τη μάχη της εξουσίας ανάμεσα στον «υδραυλικό» και τον πρώην χαμηλόβαθμο υπάλληλο της UEFA. Η διαφορά τους είναι ότι ο «υδραυλικός» ήταν πρώτος στο… χωριό του, έγινε και πρώτος στην… πόλη, ενώ με τον πρώην χαμηλόβαθμο υπάλληλο ισχύει ότι από τελευταίος στην Ελβετία, έγινε πρώτος στο Πάρκο.

Πήγαν στο Πάρκο σαν φίλοι, σαν «αδέρφια», όμως επειδή η αγάπη τους για το ποδόσφαιρο είναι μεγάλη και θέλουν να προσφέρουν, η φιλία τους «θυσιάστηκε» στον… βωμό της αγάπης. Πλέον, ο ένας δεν θέλει να βλέπει τον άλλον και τα πισώπλατα μαχαιρώματα (άτιμη κοινωνία!) είναι πολλά. Ο ένας κατηγορεί τον άλλον για υπερεξουσίες.

Οι κακές γλώσσες λένε πως ο «υδραυλικός» υποστηρίζει ότι έχει πάρει άδεια από το «μεγάλο αφεντικό», που μπορεί να είναι εκτός Πάρκου, όμως έχει απλώσει τη βαριά σκιά του εκεί και ταυτόχρονα δεν είναι δυνατόν ένας υπάλληλος να έχει περισσότερες αρμοδιότητες (για το καλό του ποδοσφαίρου πάντα) από έναν εκλεγμένο παράγοντα, ο οποίος έχει αφήσει τον τόπο του και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην πόλη (πάντα για το καλό του ποδοσφαίρου). Ο πρώην χαμηλόβαθμος υπάλληλος της UEFA διαδίδει πως αν δεν ήταν αυτός να τα οργανώσει όλα, θα υπήρχε μόνο «καμένη γη» και πως όλα γίνονται για το καλό του προέδρου.

Ηδη η κόντρα τους έχει ξεφύγει, καθώς στο Πάρκο δεν έχουν πρόεδρο, αλλά Πόντιο Πιλάτο. Κάποιον που δεν δίνει λύση σε τίποτα. Αν δεν παρέμβει ο παράγοντας, που έχει απλώσει βαριά τη σκιά του εκεί, για να υπάρξει ειρήνη, θα γελάσει κάθε πικραμένος…