Loading...
Δευτέρα 12 Ιουλ 2021
Προπονητές και ομάδες που έφεραν επαναστατικές αλλαγές στο ηλειακό ποδόσφαιρο
Κλίκ για μεγέθυνση
Ήταν η αυγή του νέου «μιλένιουμ», όταν ο κορυφαίος εκείνη την εποχή Έλληνας προπονητής, ο Γιώργος Χατζάρας, δίδασκε σε σεμινάριο προπονητών στον Πύργο της Ηλείας. Μιλούσε για την άμυνα χώρου. Και όταν δέχθηκε την κρίσιμη ερώτηση από τους Ηλείους προπονητές, πώς να εφαρμοστεί αυτό από τη στιγμή που απαιτείται χρόνος διδασκαλίας, αφομοίωσης, αλλά και να έχεις γρήγορους και ικανούς παίκτες, ο Χατζάρας απαντούσε αφοπλιστικά: «Η άμυνα ζώνης δεν είναι μόνο για γρήγορους παίκτες. Όσο για τον χρόνο διδασκαλίας, δεν χρειάζεται πολύς. Δύο με τρεις προπονήσεις…».





Τα χρόνια πέρασαν, η άμυνα ζώνης θεωρείται δεδομένη ακόμα και στα τοπικά, όπου αν δούμε ένα ατομικό μαρκάρισμα θα πρέπει να θεωρήσουμε τον προπονητή «αιρετικό». Εκείνη την εποχή όμως, ήταν μια πραγματική «επανάσταση». Τί κι αν όλες οι προηγμένες χώρες το είχαν ήδη ενσωματώσει, τί κι αν οι Άγγλοι και οι Βραζιλιάνοι το ακολουθούσαν «δογματικά» δεκαετίες πίσω, κόντρα στο «ρεύμα» των δεκαετιών ΄70, ΄80, ΄90.

Στην Ελλάδα βεβαίως άργησε να έρθει, όπως άργησε να έρθει ακόμα περισσότερο και στην Ηλεία. Η άμυνα ζώνης, για πολλά χρόνια θα αποτελούσε «ταμπού» για τους Ηλείους προπονητές και τις ομάδες της περιοχής.

Εμείς θα κάνουμε σήμερα ένας φλας μπακ, να θυμηθούμε κάποιους προπονητές και κάποιες ομάδες, οι οποίες έκαναν την αρχή. Θα τα τοποθετήσουμε με καθαρά χρονική σειρά, να θυμηθούμε πρόσωπα και πράγματα, για να αντιληφθούμε πόσο άλλαξε το ποδόσφαιρο που βλέπουμε σήμερα, αλλά και πόσο αλλάζει διαρκώς το ποδόσφαιρο, το οποίο ίσως και να μην μπορούμε ακόμα αυτή τη στιγμή εύκολα να το αντιληφθούμε.




ΝΟΝΙ ΛΙΜΑ( Αστέρας  Αμαλιάδας (1999-01)




Είναι η πρώτη φορά που σε ομάδα της Ηλείας, είδαμε την τετράδα στην άμυνα, σε τακτική ζώνης. Οι τέσσερις παίκτες, σε μια ευθεία γραμμή, χωρίς ατομικά μαρκαρίσματα. Ο Λίμα έπαιζε το 4-3-3, με έναν παίκτη «σύρτη» ανάμεσα στην άμυνα και το κέντρο, το «trink» που λένε οι Πορτογάλοι. Ο Νόνι Λίμα, έπαιζε ένα παιχνίδι βγαλμένο από τα εγχειρίδια ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου της πορτογαλικής σχολής και ήταν μια υβριδική μορφή αυτού που αποκαλέσαμε αργότερα «τίκι-τάκα». Το καλοκαίρι του 2000, το είδαμε από την εθνική Πορτογαλίας στο Euro εκείνης της εποχής. Πολλή κυκλοφορία της μπάλας, η μπάλα θα μεταβιβάζεται σίγουρα και αν χρειαστεί θα πάει και πίσω, θα παίξουμε ακόμα και με τον τερματοφύλακα. Ο Αστέρας εκείνη την περίοδο στο τοπικό πρωτάθλημα δεν είχε αντίπαλο. Κρατούσε τη μπάλα, αλλά και όταν την έχανε, πίεζε και την ανακτούσε αμέσως. Έπνιγε τους αντιπάλους στο δικό τους μισό, καθώς βρισκόταν διαρκώς στην επίθεση και σημείωνε πολλά τέρματα. Όταν έβρισκε μια αδύναμη ομάδα και το σκορ άρχιζε να… ξεφεύγει, ο Λίμα ζητούσε από τους παίκτες του κατοχή και κυκλοφορία. Ήταν η «torada», όπως την αποκαλούν οι Ίβηρες, ένα παιχνίδι προσομοίωση της πάσας τη στιγμή που προσπαθεί ο αντίπαλος να κλέψει τη μπάλα, με τη στιγμή που επιτίθεται ο ταύρος και ο ταυρομάχος του τραβάει την κατάλληλη στιγμή το κόκκινο πανί. Η ομάδα εκείνη στη συνέχεια νίκησε δυο φορές τη Σπάρτη, σε Κύπελλο και μπαράζ, συντρίβοντάς τη στα μπαράζ ανόδου στο Αίγιο με 3-0. Ο Αστέρας τερμάτισε αήττητος εκείνη τη σεζόν σε επίπεδο πρωταθλήματος, με 29 νίκες και μια ισοπαλία, ενώ στα μπαράζ νίκησε με 6-0 τον ΟΦ Ιεράπετρας, με 3-1 τον Δρεπανιακό, με 5-4 τη Σπερχογεία, με 3-0 τη Σπάρτη και αναδείχθηκε ισόπαλος με τον Ατρόμητο Πειραιά 2-2. Έκοψε πρώτος το «νήμα» σε εκείνο το ειδικό πρωτάθλημα και ανέβηκε στη Δ΄ Εθνική, καθώς από τις έξι ομάδες, ανέβαιναν οι δυο.



Σάκης Τσιώλης (Πανηλειακός, 2001-04)



Εάν σε ερασιτεχνικό επίπεδο είχαν γίνει κάποια πρώτα βήματα, καθώς όσο μικρότερη είναι μια κατηγορία, τόσο πιο εύκολος ο πειραματισμός, είναι βέβαιο ότι σε επαγγελματικό επίπεδο τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα. Ένα χρόνο αφότου ο Σάκης Τσιώλης μεσολάβησε ώστε ο Νόνι Λίμα (στον οποίο έτρεφε απεριόριστη εκτίμηση για τη δουλειά του), να πάει στην πρώην ομάδα του, τον Αστέρα, αποφάσισε και ο ίδιος να κατηφορίσει στην Ηλεία, αφού ο Πανηλειακός είχε υποβιβαστεί στη Β΄ Εθνική μετά από εφτά χρόνια και ο Σάκης Σταυρόπουλος έψαχνε κάτι νέο, κάτι μοντέρνο, κάτι που θα άλλαζε την ποδοσφαιρική λογική της ομάδας. Πράγματι ο Τσιώλης έβαλε μπροστά ένα σχέδιο ριζικής ανανέωσης του Πανηλειακού. Νεαροί παίκτες, αν ήταν δυνατόν και από τον Ηλεία, αλλά και μια νέα φιλοσοφία στον τρόπο παιχνιδιού. Ο Σάκης Τσιώλης παρουσίασε για πρώτη φορά στον Πύργο μια ομάδα η οποία θα αμυνόταν αμιγώς με σύστημα ζώνης. Δεν είχε σημασία αν η άμυνα απαρτιζόταν από τρεις ή από τέσσερις. Στην αρχή αυτό γινόταν με τρεις, στη συνέχεια με τέσσερις. Ο Τσιώλης καθιέρωσε και αυτό που σήμερα αποκαλούμε transformation, δηλαδή μέσα στο παιχνίδι να αλλάζει ο σχηματισμός, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνουν οι φίλαθλοι πότε έπαιζε με τριάδα και πότε με τετράδα. Το σύστημα του Τσιώλη προς το τέλος έμοιαζε πολύ με το σημερινό 4-2-3-1. Όσο για τον Πανηλειακό, τη δεύτερη σεζόν του Τσιώλη, πέτυχε αυτό το οποίο αποκλήθηκε και «θαύμα». Με μια νεανική ομάδα χωρίς μεγάλα ονόματα, πήρε την άνοδο για την Α΄ Εθνική και στο τέλος της σεζόν 2002-03, έκανε τον Πύργο να ζήσει στιγμές ανεπανάληπτες.



Θοδωρής Ανδριόπουλος (Αστέρας, 2002-05)





Μπορεί όπως είπαμε στα τοπικά πρωταθλήματα να υπήρχε μεγαλύτερη ευχέρεια πειραματισμών, ωστόσο στις εθνικές κατηγορίες τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα. Κλασικό παράδειγμα ο Αστέρας του 2000-01, ο οποίος αναγκάστηκε να επιστρέψει στα ατομικά μαρκαρίσματα. Υπήρξε και μια μεταβατική περίοδος, με Μπόντζο και Σαλαπάτα που έπαιξε μια μικτή ζώνη με τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Ωστόσο η «επανάσταση» έγινε το 2002, όταν ο Θοδωρής Ανδριόπουλος κρέμασε τα ποδοσφαιρικά παπούτσια και έγινε προπονητής. Αποφάσισε να φέρει σε πιο σύγχρονη εκδοχή την τετράδα του Λίμα, όχι όμως πια σε 4-3-3, αλλά στο «ορθόδοξο» (που λένε οι Άγγλοι) 4-4-2. Χρειάστηκε μάλιστα αρκετός χρόνος ώστε να αφομοιώσουν ακόμα και οι πιο έμπειροι παίκτες του, όταν δεν χρειάζεται πλέον να πιέζει ένας αμυντικός τον αντίπαλο επιθετικό πολύ μακριά από την άμυνά του. Είναι ίσως το πιο ολοκληρωμένο 4-4-2 που έχουμε δει στην Ηλεία, με βάθος και πλάτος σε όλες τις γραμμές. Το βασικό συστατικό του ήταν το four checking, δηλαδή ο κάθε αντίπαλος της αμυντικής τετράδας, να έχει μπροστά του παίκτη και να μην μπορεί να οδηγήσει ελεύθερα τη μπάλα. Εκείνος ο Αστέρας, τερμάτισε πέμπτος στο Πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής, πετυχαίνοντας σπουδαίες νίκες. «Σκούρα» τα βρήκε μόνο με ομάδες που είχαν αναγάγει την «καμινάδα» σε επιστήμη, καθιστώντας το fοur checking ανενεργό, όπως ο Πάμισος του Βασίλη Γεωργόπουλου, τον οποίο και ο Αστέρας δεινοπάθησε να νικήσει με 4-3 στην Αμαλιάδα.



Ανδρέας Σπυρόπουλος (ΠΑΟΒ, 2002-03)





Σε πολλούς εκείνη την εποχή, υπήρχε η σύγχυση ανάμεσα στην τετράδα στην άμυνα και την άμυνα χώρου. Δυο πράγματα τα οποία συχνά ταυτίζονταν, αλλά όχι απαραίτητα. Ο Ανδρέας Σπυρόπουλος, αν και δούλεψε μόνο για ένα χρόνο στον Παμβουπρασιακό, ήταν ένας άνθρωπος που έφερε τη δική του «επανάσταση». Πολύ μπροστά για την εποχή εκείνη, ανέλαβε από την αρχή της σεζόν, όχι όμως και της προετοιμασίας. Δεν είχε γίνει δηλαδή ο σχεδιασμός από εκείνον. Ο Σπυρόπουλος, αν και θιασώτης του 4-4-2, επιχείρησε να παντρέψει μια ομάδα που ήταν σχεδιασμένη να παίζει με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, με το πλούσιο επιθετικό ταλέντο που διέθετε. Και έτσι έβαλε σε ζώνη τρεις κεντρικούς αμυντικούς, μια τετράδα στη μεσαία γραμμή και μια τριάδα στην επίθεση. Αυτά όλα στον πίνακα, καθώς οι παίκτες κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού άλλαζαν διαρκώς θέσεις. Εκείνη η ομάδα μπέρδευε τους αντιπάλους στα τοπικά, οι οποίες έπαιζαν συνήθως με δυο στόπερ και λίμπερο. Τα δυο στόπερ δεν τους έφταναν, κάποιος περίσσευε. Μέχρι να τον βρούνε, είχανε φάει…δύο-τρία γκολάκια. Και μετά έπρεπε να βάλουν και τρίτο μαρκάρισμα. Αποτέλεσμα σχεδόν ποτέ τα μπακ τους να μην ανεβαίνουν και να βρίσκονται μονίμως σε θέση άμυνας. Η «ταρίφα» ήταν μεγάλη, για μια ομάδα η οποία ξεπέρασε τα εκατό γκολ σε εκείνο το Πρωτάθλημα. Τον Ανδρέα Σπυρόπουλο, τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά «Τζακερόνι», επειδή ήταν εκείνος που είχε εφαρμόσει στην Ουντινέζε και μετά στη Μίλαν το 3-4-3. Ο Σπυρόπουλος, λίγα χρόνια πριν είχε βρεθεί στο Μιλανέλο, παρακολουθώντας προπονήσεις από του Αρίγκο Σάκι στη Μίλαν. Ο Αχαιός προπονητής, αναμφίβολα αν και έμεινε για πολύ λίγο, έβαλε μια δική του ξεχωριστή σφραγίδα και χαρακτηρίστηκε πρωτοπόρος για την εποχή του. Ειδικά στις μέρες μας, η τριάδα στην άμυνα με ζώνη, έχει γίνει πολύ της μόδας σε όλα τα επίπεδα. Για εκείνη την εποχή, ο ΠΑΟΒ θα γινόταν η πρώτη ηλειακή ομάδα σε ερασιτεχνική κατηγορία, που θα έπαιζε άμυνα ζώνης με τριάδα στην άμυνα.

*Ευχαριστούμε τον πρώην Γενικό Αρχηγό του Παμβουπρασιακού, Γιώργο Κόλλια, ο οποίος εκτός από την πολύτιμη βοήθειά του στη συλλογή στοιχείων, είχε και την ιδέα-προτροπή για να την δημιουργία ενός τέτοιου αφιερώματος.

Προηγούμενο άρθρο
Μπάδας: «Βαδίζει προς το Πρωτοδικείο ο Ολυμπιακός Ζαχάρως»
Επόμενο άρθρο
«Συναγερμός» για τα νέα κρούσματα Covid-19 στην Ηλεία!
spot_img
spot_img
 
Copyright © 2024 Τα πάντα για τον αθλητισμό - MarkaSport