Το γιορτινό κλίμα των ημερών, φαίνεται ιδιαίτερα φέτος να «βαραίνει» από μία σειρά γεγονότων που μας δείχνουν πως ο άνθρωπος «βυθίζεται» καθημερινά σε ένα τοξικό περιβάλλον, μακριά από τις πανανθρώπινες αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκαν γενιές Ελλήνων. Αξίες που δίδαξε ο αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός και στη συνέχεια η Ελληνοχριστιανική Παιδεία. Απομακρυσμένος ο πολίτης από τις αξίες του ανθρωπισμού, της θρησκείας και μακριά από την οικογένεια που λειτουργούσε ως «θερμοκήπιο» των αξιών αυτών, βρίσκεται εκτεθειμένος σε ένα περιβάλλον σήψης και διαφθοράς. Σκάνδαλα πολιτικής διαφθοράς, διασπάθισης δημοσίου χρήματος, εκμετάλλευσης ανηλίκων για διεστραμμένα ανθρωποειδή και μία σειρά άλλων βαθύτατα νοσηρών περιστατικών, δείχνουν μια κοινωνία σε παρακμή, χωρίς δυνατότητα εξυγίανσης. Γενεσιουργός αιτία και απότοκος αυτών των φαινομένων, η ίδια η Παιδεία που θυμίζει άδειο κέλυφος και ουσιαστικά μετατοπίζει το πεδίο της μάθησης στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και άλλες αμφίβολες πηγές «γνώσης». Πριν μερικά χρόνια κυκλοφόρησε ένα βιβλίο του Αμερικανού καθηγητή των κλασικών σπουδών Victor Davis Hanson με τον τίτλο “ Ποιος σκότωσε τον Όμηρο;” όπου φαίνεται ο πόνος του καθηγητή αυτού για την παραμέληση των κλασικών σπουδών, των επιτευγμάτων δηλαδή της γενεάς των κλασικών χρόνων. Αυτό φαίνεται από τον αριθμό των φοιτητών στα Τμήματα των κλασικών σπουδών, ο οποίος λιγοστεύει από χρόνο σε χρόνο, με συνέπεια την κατάργηση του Τμήματος ελλείψει σπουδαστών. Ο καθηγητής αυτός διαπιστώνει ότι οι άνθρωποι σήμερα δεν σκέπτονται ως Έλληνες. «Δεν μιλούν σαν τον μελλοθάνατο Σωκράτη, ούτε προσλαμβάνουν τον κόσμο σαν τον Σοφοκλή. Ανάμεσά τους δεν θα βρεις καταδικασμένο Αχιλλέα, ούτε θλιμμένη Σαπφώ, ούτε κανένα σκληροτράχηλο ερασιτέχνη πολεμιστή που να περιμένει τους Πέρσες στον Μαραθώνα, δεν είναι καν επιπόλαιοι σαν τον Αρχίλοχο, δεν διαθέτουν ούτε κατά διάνοια το χιούμορ του Αριστοφάνη ή τη σοβαρότητα του Θουκυδίδη. Πώς ξεμακρύναμε τόσο απελπιστικά από εκείνους;». Στοχαστικά μας έρχονται στο νου τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη: «Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις – το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ‘ναι πολύ αργά». Φέτος λοιπόν ας ευχηθούμε να καταφέρουμε να εξέλθουμε από το βούρκο πριν να είναι πολύ αργά!

πηγή www.gnomip.gr