Ζούμε σε μία περίεργη περίοδο. Σε μία περίοδο όπου προσπαθεί να επιβληθεί λόγω διαφόρων εξωτερικών παραγόντων, μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Μια τέτοιου είδους κοινωνία που επιχειρεί να ομογενοποιήσει την ανθρωπότητα σε μία κατεύθυνση που πλέον ελάχιστη, έως καθόλου, σχέση έχει με τις ιδέες, την κουλτούρα, την ηθική, τον τρόπο σκέψης που θεωρείται ως πολιτιστικό λίκνο της ανθρωπότητας.
Την Αρχαία Ελλάδα. Κι όμως. Η πρώτη παγκοσμιοποίηση ήταν ελληνική! Με διαφορετική κατεύθυνση και σκοπό φυσικά. Αναφερόμαστε στις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι ο Αλέξανδρος είχε ως απώτερο στόχο τη δημιουργία της παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Την ιδεολογική βάση αυτού του στόχου την αποτέλεσε η πολιτική θεωρία του Αριστοτέλη. Ο Αλέξανδρος ήταν κοινωνός της ιδέας ότι ο ελληνικός πολιτισμός και τρόπος ζωής είναι πιο προηγμένοι σε σχέση με τους ανατολικούς πολιτισμούς. Έτσι αντιλαμβανόταν τον πόλεμο όχι μόνο ως εκστρατείες για την κατάκτηση του εδάφους, αλλά κυρίως ως μέσο επιδίωξης στόχων της πολιτιστικής επέκτασης. Ένας από τους στόχους του ήταν η προβολή των επιτευγμάτων του ελληνικού πολιτισμού και η διάδοσή τους στους λαούς της Ανατολής. Παρά το γεγονός ότι οι στρατιωτικές και πολιτικές επιτυχίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου υπήρξαν βραχύβιες, το πολιτιστικό πρόγραμμα των εκστρατειών του υλοποιήθηκε πλήρως, και επέφερε σημαντικά αποτελέσματα. Οι εκστρατείες του οδήγησαν στη δημιουργία ενός ενιαίου πολιτιστικού χώρου. Ο Ελληνιστικός πολιτισμός εξαπλώθηκε από τα Βαλκάνια μέχρι την Ινδία.



Η Ελληνική γλώσσα έγινε γλώσσα διεθνούς επικοινωνίας, γλώσσα της επιστήμης και της φιλοσοφίας. Στο μέλλον, το γεγονός αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιτυχή καθιέρωση της χριστιανικής πίστης. Και αυτό διότι η χριστιανική διδασκαλία είχε ως επίκεντρο των άνθρωπο και τις αρετές του και συνεπώς ταυτιζόταν σε μεγάλο βαθμό με την ελληνική ανθρωποκεντρική αντίληψη, που διέφερε παρασάγγας από τις αντιλήψεις των υπολοίπων λαών του κόσμο. Είχε ήδη δημιουργηθεί ένα διαφορετικό είδος ανθρώπου που δεν είχε πλέον σχέση με την καταγωγή αλλά με την κουλτούρα που διευρυνόταν μέσω της γλώσσας και εξύψωνε νου και πνεύμα. Γύρω στο 150 π.Χ. ο ιστορικός Πολύβιος παρατηρούσε ότι από το 219 π.Χ. και μετά όλα τα γεγονότα που συνέβαιναν στη Μεσόγειο, από την Ιβηρική χερσόνησο και τη βόρεια Αφρική ώς την Ιταλία και την Ασία, συνδέονταν άρρηκτα. Χρησιμοποιεί σχετικά τον όρο «συμπλοκή». Αυτή η συμπλοκή όντως κορυφώνεται τότε, αλλά οι ρίζες της βρίσκονται στις κατακτήσεις του Αλεξάνδρου. Ο αποικισμός της Ασίας, η δημιουργία των βασιλείων των Διαδόχων και η αυξημένη κινητικότητα πληθυσμών δημιούργησαν ένα δίκτυο γεωγραφικών περιοχών που συνδέονταν μέχρι κάποιο βαθμό πολιτικά, αλλά πολύ περισσότερο πολιτιστικά και οικονομικά.

Με τον πόθο του να φτάσει στα πέρατα της οικουμένης στην Ανατολή, ο Αλέξανδρος άνοιξε νέους ορίζοντες. Την ίδια περίπου εποχή ένας άλλος Έλληνας, ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης, αναζητούσε τα πέρατα της οικουμένης στη Δύση, κατεχόμενος από το πνεύμα αναζήτησης που χαρακτηρίζει μια ολόκληρη εποχή και ένα ολόκληρο γένος. O Πυθέας ήταν αρχαίος Έλληνας έμπορος, εξερευνητής και γεωγράφος από τη Μασσαλία της σημερινής Γαλλίας. Είναι γνωστός για το ταξίδι που πραγματοποίησε στις θάλασσες της βόρειας Ευρώπης, κατά το οποίο έφτασε σε ένα νησί με το όνομα Θούλη, το οποίο πιθανόν ταυτίζεται με την σημερινή Ισλανδία και σε μία θαλάσσια περιοχή όπου ο αέρας αποθέτεται σε πάγο, πιθανόν κοντά στον αρκτικό κύκλο και στην σημερινή Γροιλανδία. Διεύρυνε στην ουσία τον «παγκοσμιοποιημένο» ελληνισμό και προς δυσμάς. Εν κατακλείδι, η παγκοσμιοποίηση που κάποτε ήταν το «κλειδί» για το ξεκλείδωμα του νου και του λόγου, μετετράπη σε ένα ζοφερό παιχνίδι χειραγώγησης του ανθρώπινου είδους. Η κατάληξή του όμως θα εξαρτηθεί και πάλι από τον κάθε άνθρωπο-πολίτη ξεχωριστά.